PİRAMİTLERİN SIRRI

Başlığı okuyunca hemen “fi­ravunların gazabı” ya da “pi­ramit biçimli taşlar altına konan bıçakların keskin­leştiği” türünden iddialar aklınıza gelmesin. Ayrıca eski belgeler­de de Mısırlıların piramitleri inşa eder­ken gökbilimden yararlandıkları konu­sunda herhangi bir kayıt yok. Ancak bir İngiliz araştırmacı, Mısırlı gökbilimcile­rin yıldızların hareketinden “gerçek ku­zey” dediğimiz, Dünya’nın dönüş ek­seni doğrultusu üzerindeki kuzeyi bil­diklerini kanıtladı. Aslında yaklaşık 4500 yıllık Piramitlerle gökyüzü arasın­daki bir ilişki 19. yüzyıldan beri bilini­yor. Kanıtı, ünlü piramitlerden Keops’un doğu ve batı kenarlarının, ger­çek kuzey yönünden yalnızca üç arkdakika sapma göstermesi. Bu sapma bir dolunayın onda biri kadar bir mesafeye karşılık geliyor ve böylesine hassas bir konumlandırma, gelişkin bir gökbilimi­nin varlığına işaret ediyor. Bununla bir­likte, Mısırlı mimarların nasıl olup da piramitleri kuzeye döndürebildikleri, uzun yıllar boyunca yanıtlanamamış bir soruydu. Cambridge Üniversitesi’nden Kate Spence, Nature’da yayımladığı makalesiyle hem bu soruyu yanıtlıyor, hem de piramitlerin yaşını son derece hassas bir biçimde belirliyor.

Gökyüzünün Kutup Yıldızı çevre­sinde döndüğünü belirlemenin çok zor olmayacağını düşünebiliriz. Ama günü­müzden 4500 yıl önce bir “kutup yıldı­zı” olmadığını da hatırlamak gerek. Pe­ki, bir adı da “Polaris” olan bu yıldız ye­ni mi doğdu, ya da 4500 yılda olağanüs­tü bir hızla yol alıp göğün başka bir ye­rinden mi gelip bugünkü yerine otur­du? Hayır, göğün gerçek kuzey’e karşı­lık gelen bölgesinin o tarihlerde boş ol­masının nedeni, Dünya’nın ekseninin sabit olmayışı ve gökyüzünde bir koni çizmesi. Bu durumda, Dünya kutupla­rının uzantısı olan gökküre kutupları da 26.000 yıllık bir döngü içinde gökyüzündeki yıldızlar arasında dolaşıyorlar.

Spence’in buluşu da burada devre­ye giriyor. Eski Mısır’da kuzey yönünü kolaylıkla bulmaya yarayacak bir kutup yıldızı yoktu; ama gerçek kuzey’in iki yanında oldukça parlak iki yıldız bulunuyordu ve bunlar M.Ö. 2467 yılında kutup noktasını da içine alan düz bir çizgi oluşturmuşlardı. Bu yıldızlardan biri Küçük Ayı takımyıldızının cezve­sindeki Koçab adlı yıldız, ötekiyse Bü­yük Ayı’nın sapı ortasındaki Mizar. M.Ö. 2467 yılında Mısırlı bir gökbilim­cinin kuzeyi bulmak için yapacağı iş, gökyüzü, hayali bir kuzey noktasının çevresinde dönerken, bu yıldızlardan birinden sarkan hayali bir sarkacın öte­kiyle aynı hizaya gelmesini beklemek­ti. Bu hattın ufukla kesiştiği nokta, kuzeyi gösterecekti.

İngiliz araştırmacının bu buluşu, ne kadar akıllıca olursa olsun, bazılarına spekülatif gelebilir. Ama Spence’in bu­nu izleyen açıklamaları, Piramitlerin şimdiye değin kimsenin farkına varmadığı bir esrarını da açıklarken, aynı za­manda Mısırlı gökbilimcilerin kuzeyi bulma yetenekleri konusundaki kuş­kuları da gideriyor.

Bugün bakıyoruz, Keops’un pirami­dinden önce ve sonra yapılanlar, Keops’unki kadar hassas biçimde kuzeye dönük değil. Keops’un piramidinin gerçek kuzey’den sapmasının yalnızca 3 arkdakika olduğunu görmüştük. Yani gerçek kuzey, piramidin kuzeye bakan yüzüne göre çok az batıda kalıyor. Oy­sa Keops’tan sonraki firavunlardan Mikerinos’un piramidi, gerçek kuzeyden ters yönde 13 arkdakika kadar sapıyor. Ancak Keops’tan öncekilerin anıt mezarlarının sapma yönleri, eskilikleriyle doğru orantılı olarak batıya doğru kayı­yor. M.Ö. 2600 ve 2300 yılları arasında inşa edilmiş piramitlerin yönelimleri de bu trendi doğruluyor ve zaman ekseni­ne göre yerleştirildiklerinde yönelimle­ri düz bir çizgi oluşturuyor. O halde bu sapmalar nasıl açıklana­bilir? Şöyle: Dünyanın ekseni çevresin­de dönüşü sırasında yaptığı yalpa nede­niyle Koçab ve Mizar, yalnızca M.Ö. 2467 yılında kuzey noktasıyla aynı hi­zaya gelebilmişti. Keops’tan önceki ve sonraki piramitlerin konumlandırılışlarındaki sapma, bu tarihten sonra Koçab ve Mizar arasındaki çizginin gerçek ku­zeyle çakıştığı noktadan ağır ağır uzak­laşırken izlediği yolla örtüşüyor. De­mek ki, bütün piramitlerin bir yüzü ku­zeye dönükmüş, ama kuzey devamlı yer değiştiriyormuş. Ve bu iki yıldızı birleştiren çizginin kuzeyle yaptığı açı her yıl için kolaylıkla hesaplanabileceğinden, söz konusu piramitlerin her bi­rinin ne zaman yapılmış olduğu, tama yakın bir kesinlikle belirlenebiliyor. Şimdiye kadar piramitlerin yaşı yüz yıl­lık bir hata payıyla belirlenebiliyorken, Spence’in yöntemi, hata payını yalnız­ca beş yıla kadar indiriyor.

Peki ama Koçab-Mizar ekseninin yalnızca M.Ö. 2467 yılında gökkürenin kuzey kutbuyla çakıştığını, bu tarihten sonra kaymaya başladığını söyledik. Bu durumda, daha önce ve sonra yapılan pi­ramitler nasıl oldu da kuzeye yönlendi­rildi. Eski Mısır gökbilimcileri bu iki yıl­dıza bakarak kuzeyi nasıl belirleyebildi­ler? Şunu yapmış olmalılar: M.Ö. 2467 yılı geçtikten sonra Koçab, Mizar’ın üs­tüne geldiğinde kutup noktası iki yıldız arasındaki hattın hafifçe solunda kalı­yordu. Aradan 12 saat geçtiğinde bu kez Mizar, Kochab’ın üstüne geliyor ve ku­tup, hafifçe sağda kalıyordu. Mısırlı gökbilimcilere de bu iki noktayı birleştirip ortay noktayı ufka kadar indirip kuzey yönünü belirlemek kalıyordu. İlk gözlemden sonra geçmesi gereken 12 saat, iki yıldızın konumlarının tam tersine döndüğü anı gündüz saatlerine taşısa bile, aylar sonra yıldızların ters konum­ları gece gerçekleşir hale geliyordu.